şimdi kendi geçmişimi tanıyamıyorum ben.
öyle bir çıkmışımki kendi içimden
öyle bir gitmişimki sana
bütün yolları yakmışım giderken..
bir gün kendime sığınak arayacağımı unutmuşum.
bütün adresleri silmişim defterimden.
öyle bir pusula çizmişim ki seninle
bir gün beni yanıltacağını hesaba katamamışım.
kimin hatası bu çok sevmişlik ??
tabiki benim..
böyle çok sevmem seni
kendi içimdeki eksikliktenmiş..
senin kalbinin sevmeye yer vermediğinden değil..
bir bütün diyorsun bana..
yarımlarını nelerin tamamladığını anlatıyorsun..
benim bütün parçalarımı tamamladığını bilmeden..
kızmıyorum sana..
benim bütün derdim kendimle..
bir kere yanmışım zaten böyle çok sevmek neyime?
tekrar aynı ateşe alev olmakta ne haddime?
dedim ya sana koşarken ben elimde küçücük bir umutla..
uçurummuş sonu düşmüşüm yollarına..
bilemedi içimdeki çocuk bilemedi affet,, etrafındaki çemberi..
inadına senin bahçende oynamak istedi belki
söyle şimdi kaç kuruş içindeki çiçeklerin..
aldığım her yaprak için öderim hayallerimle bedelini.
sen yeterki bana geri ver kırıp döktüğün sevgimi....