sevdim çocuk yanımlabu çocuğu bir abinin çatık kaşıyla sevdim ablamın derdime düşen uykusuz başıyla çocuktu, beyaz güvercinler gözündeki saçaklardan küren küren kalkıyordu sonra bir annenin yüzünde çizgiyle sevdim babamın dış kapıda direk oyuksuz gözüyle çocuktu kitap sayfalarından uçuşan harflerin kanadında tümce tümce özgürlüğe sonra bir dostun kucaklar tokasıyla sevdim yoldaşımın yitik yolda şaşmaz pusulasıyla çocuktu darasız terazisiz dünyayı çıplak gözüyle gram gram tartıyordu ve sonra bir sevgili gibi sevdim benliğimi salıverdim göğüne terzi bildim acemi aşkını ustaca parçalanmış yüreğime sevdim en çocuk yanımla bir çocuk bir çocuğu nasıl severse öyle ömer faruk hatipoğlu (sevdim çocuk yanımla, hera, 2000) |
bir çocuk bir çocuğu
nasıl severse öyle
yüreği böyle çarpan bir şiire ne diyebilirim ki
susmak düşdü bana.
kutlamak bir de şairi
saygıyla