4
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
1173
Okunma
gerçek bir hayat ve ertelediği yaşamdır gördüklerim
ne sen olmak isterim ne de senin yaşadıklarını yaşamak
gel gör ki sen yaşadın ey köy kokulu kadın ana
ve seni yazmaya devam edeceğim....
beni af et.....
her uykuya düştükçe gözlerim
ölüm öptü düşlerimden
ve yok oluşlara saldım kendimi
kırık bir sazda telsiz tınımda
hesapsız sevdamda
gülsün bağrımda
hep kahır yine kahır
ömrüm ölüm soluyorsun
ya sen haydi kalemine yasla ruhunu
ve yazıl geceme
tüm gözler mumlu gülümsemekte ölüme
kırık bir konsolda gizlediğim şiirlerler gibi
ve yüzüne düşen çizgiler gibi
sevdamı yazdığım dizeler gibi
hep gece yine gece
ölüm kokuyorsun
eylülün yaprak dökümünde
ayrılık pranga ömrüme
ve yalnızlığının en koyu ölümüne hükümlüyüm
mahmudiye düzkaya
5.0
100% (10)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz