Zerre Kalmadı SaygıŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Önce kendi nefsime...
Bilirmisiniz dostlar neden duyarım kaygı
Ne şiir ne şaire zerre kalmadı saygı Düşündüm taşındım da saksımı yorar oldum Kapı kapı dolaşıp bir suçlu arar oldum Ne yalan söyleyeyim şair çok bu aralar Elinde gönye pergel herkes bir şey karalar Dile pelesenk olmuş “güzel varol çok yaşa” Kimisi erken kalkıp yazmış ismini başa Birisi günlük yazar şiir diye tutturur Birisi öksürüğü aruz diye yutturur Hele bazı sözler var kedi miyavı gibi Yemekten gına geldi temcit pilavı gibi Eli az kalem tutan kasılır da kasılır Dilinde uzun hava asılır da asılır Gökten iltifat yağar boyalı bir dişiysen Mekânda söz sahibi itibarlı kişiysen Bizim karakaçanda kendine şair diyor Anırdığım her hece hayata dair diyor Nerede etkinlik var bu zübükler ön safta Kural tanımıyorlar ne rezillik ne gafta Öyle zevatlar var ki dili iyi işliyor Üflediği balonu kırk yerinden şişliyor Birisi söz üstadı Akif’e salya saçar Birisi frenkmeşreb dunkofa kucak açar Çok okur çok düşünür sözüm yoktur onlara Burnu büyükler var ya sözüm oktur onlara Gerçek şiir dostları sözümden alınmasın İçi boş tenekeler ortada salınmasın Ucu sivri neşteri önce kendime vurdum Yazsam mı yazmasam mı epey düşünüp durdum Lakin eğer yazmazsam çatlayıp ölecektim Şu vücut sarayımı ikiye bölecektim 08.02.2013 Kütahya |