DÜNYANIN AĞIRLIĞI
Dünyanın ağırlığı insandır.
Hayatın yükü altında. Yaşamın başı ve ölümün sonu… Üzerimizde taşıdığımız o ağırlık, Nefesteki sessiz yalnızlık… Düşüncelerde o ağırlık, Bir çift gizem yaratır. Ana karnında kıvranır, Sonra insan olup, Doğuncaya dek… Yanıp tutuşan yüreğinde, Kalbinin yükü aşktır. Taşırız onu yorgun-argın, Dinlenmeliyiz, güçlü kolları arasında. Uyku tutmaz geceler, Görülmezse aşkın pençesinde, Sevgi dolu kalbin deposundaki, Ter akıtan ve kokan rüyalar... Aklından çıkmasa da mazidekiler, Seni takip eder saf inci melekler. Son dilektir, tartıda o ağırlık, Verilir ölçülmeden acılar... Vermek zorundadır; Çünkü düşünceler geri çevrilemez. Sımsıcak ışıldar karanlığın içinde. Mükemmelliği birlikte gövdeler... Bir el uzanır yükün tam ortasına, Tenin ürperir titreyişle Ve can mutlulukla göze gelir… Benim istediğim de işte bu; Dönmek istedim, İçinde doğduğum dünyanın bedenine… |