2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
834
Okunma
Annemin kızıyım ben!
Annemin naftalin kokulu sandığında çeyizim.
Unutulmuş, evde kalmış bir kız misali,
Gelinlik çağı geçmiş, beklemekteyim…
Kanaviçelerde umudun dikiş iğnesi,
Usumun kasnağında iplik iplik işlemekte.
Aralıksız ağlayan yağmurların,
Kulaklarıma damlayan şimşekleri çakmakta.
Yalınayak kervansız kaçırılan,
Kızların ardından gidenler;
Yol yol, dağ dağ, ırmak-ırmak..
Suyundan içilmeyen kör bir çeşmeyim ben!
Yüreğimin künyesine hicret yazılmış.
Anıların gözbebeklerinden,
Kınalı ellerinden öperim…
Ağıtını ardından yıllarca yaktığım ,
Ruhumda gizlediğim, fermansız gidenler..
Yaşlı bir insanım ben,
Ayaklarımın nasırlarından, düşerek giden
Ve üzerinde güneşin doğup battığı,
Bağrını sıcaklığımla dağlayan yüreğinim ben!
Duvarlarımda resimlerin yankıları,
Penceremde hüzünlerin gölgeleri var.
Yüreğime elemi akıtıp, heybelerine doldurup,
Hicranla kuşanıp bedensiz gidenlerin…
Eski ve köhne bir sevdayım ben!
Kalbim başkasının elinde miydi?
Hazin bir ayrılık mıydı sonumuz…
Havada biriken kara dumanlı bulutlar,
Gürleyerek suyu toprağa bırakan,
Dinmeyen gözlerin yağmurlarıyım ben!
Kulağımda yanık ezgili türkülerin,
Selanik’ten Edirne’ye söyleyerek gidenlerden..
Dalları kesilmiş ulu bir çınarım ben!
Seher vakti saçlarımı okşar rüzgar,
Her mevsim yapraklarım acılardan yere düşer.
Ellerimin titrek ninnisi sallanır beşiğimde;
Dünyanın bütün çocukları ağlamadan, rahat uyusun diye…
Dönmesini beklerim, bıkmadan-usanmadan,
Beni benden alan, apansız gidenlerin…
Yazan Figen ANAR
5.0
100% (3)