Biliyorum,
açmayacak sabahımın güneşi.
Kapkara bir bulut oldu,
yıldırım düşüren, veda sözcükleri.

Takılıp kaldı kirpiğe,
yağmurun sesine karıştı ağlayan gülüşleri.

Uzanıp da tutmayı bilebilseydi elleri,
büyük bir aşkla bakabilseydi,
tutsağı olmuş,aşkın renginde açmış gözleri.
Bilebilir mi ki sessiz çığlıkların
vura çarpa yüreği nasıl kanatırcasına ezdiğini?


Söylesene,

duyabilir mi O nun,sağır olmuş taş kalbi,
duyabilir mi,söyle ağlayan kemanın
kırık teliyle söyleyebildiği, hüzünlü sesini.

Bilir mi gözleri,
aşkın mavisiyle,kor alevler gibi bakabilmeyi?

Bilir mi o elleri,
karanlığın içinde bir ışık tutabilmeyi?

Bilir mi o sevgiden yoksun, çatlamış dudaklarıyla
aşkın adını silmeden
yüreği sımsıcak öpebilmeyi?

Bak,kaya bile delik deşik olmuş
sırtından vuran dalgaların hırçınlığıyla.

Seyret şimdi,

akşam güneşinin nasıl kaybolup gittiğini.
Karanlıklara boyanmış,gözlerimin perdelerini.
Bir çöl fırtınasının hayalleri nasıl silip bitirdiğini

Otur ve izle şimdi...