Varlığı ile, gelişi, gülüşü, sevgisi ile yaşama anlam katan sevgilinin yokluğu, kederlere boğar.. Gitmesi, olmayışı, eksikliği hayatın kararmasıdır adeta.. Özlem gibi, ümit gibi incecik bir bağdır artık yaşama tutunmayı sağlayan. Onlar da ha koptu ha kopacak... Kopacağına yakın anlar bir düğüm olur boğazda...Acı boğum boğum yol alırken bir hıçkırıktır tutar...Sinirler boşalıverir .. Gözyaşları eşlik eder...

Yokluk acımasızdır; aldırış etmez özlemin kavurduğu gözlerden akan yaşlara... Ümitle çarpan kalbin çektikleri umurunda değildir... Yıkar geçer tutunulan incecik dalları bile.. Masmavi bir sevgi okyanusunu örterken soluk sarı hüznün bulutları, bir dünya daha kopar yerinden, yuvarlanır boşluğun duygusuz dehlizlerine..Ki bu boşlukta boğazları yırtan o hıçkırıklar çarpacak bir kum tanesi bile bulamadan kaybolur giderler...

Belki yalnızca bir şairenin, mavi şairenin deniz yüreğidir bu hıçkırıkları işiten.. ve hıçkırık seslerinin yankılanıp tekrar geriye döndüğü, hatta sevgilinin ta kulağına kadar ulaştığı sihirli bir çanak...

Hüznü, özlemi ve tükenen ümitle ayağa kalkan ve hıçkırıklara dönüşen acıları kaleminde aruz kanalına akıtan mavi kız Sündüz, hüznün içli şarkısında buluşturdu bu kez... Ayakta alkış.. Sevgilerimle...

Harabe tarafından 1/6/2013 5:11:56 AM zamanında düzenlenmiştir.