KÖR KUYUHer şeyi ama her şeyi yaşadım zannetmiştim Kör kuyuda ki suyum bitene kadar. Bu şehir karanlıklarda kaldı Bu şehir nice ölümlerini gördü sağ gidenlerin Ama hiç susuz kalmamıştı Çok geç anladım. Sitemlerimi süzgeçten geçirince Tortusu gözlerimi yaksa da Benim olmayan bir güne gözlerimi açtım hep Annemin rahminden de düştüğümde ağlamıştım nasılsa Yalnız kalmanın sulu sepken yağmurlarına.. Seneler sonra Bir bahçede ölen çiçek gibi Suya olan aşkımı gömerken maziye Kuruyan her dal gibi ağladım bedenime. Sanaydı tüm şiirlerim Kendini yokluğunda asmadan önce Her teli tatlı bir nağmeydi satırlarımda Her teli ağıttı gidişine Gölgesinde sabahladığım bu şiirler Artık gömdü her şeyi sensizliğe.. Yürüdüğüm her yol çıkmaz bir sokağa çıksa da Geri dönüşüm hep biraz daha yorsa da Eteklerim süpürdü mazinin son kırıntılarını Çöle dönen şu gönlüm Bir damla suya hasret öldü sonunda. Buse DENİZ |