//Sen dağlarken kızıl şişle gönlümden süzülen söz uçlarını

Kelimelerim sökülüyor… güneş susuyor… bir ben gülmüyordum…//


Kurşun-i bir renk; tan vaktinde ağartmaya başladı karanlığı

en güzel renkleri serdi çiçeklerin ağaçların üzerine

kuşlar cıvıldaştı ceylanlar suya indi

narin kelebekler uçuştu salına salına kır çiçekleri arasından


meçhul ruhumun zindanında yankılanan bir sesti

etrafıma ördüğüm kozayı yırtan usul usul

çırılçıplak kalacaktım birazdan

kovulacaktım yalnız ruhlar cehenneminden


kanatlanıp uçuyordu duygular cennet hayalleriyle

ağaçlar altında kitaplar arasında

yeşil ovalarda su kenarlarında…


ikindi serinliğinde yanıyordu

karanlık dehlizlerimde sönmüş meşaleler bir bir


o vardı her yerde ve her şeyde;

yağmur esintisinde sevda türkülerinde hüzün şiirlerinde

gökkuşağının renklerinde

her seslenişimde

her bakışımda…



Susturmalıydı kulakları sağır eden fısıltıları

ve kır çiçeklerini.

Eteklerini çekiştirerek topluyordu renkleri

kızıllık karalanıyor koyulaşıyordu ufukta.

Sözler göç ediyordu kaz sürüsü düzeninde

yorulan soğuk bakışlardan soğuk duruşlardan...

Gölgeleri karanlığa gömmekteydi ışık


gölgeler!.. uzadıkça uzuyordu güneş batmaktayken

biliyordu!.. en uzun en büyük olduğunda yok olacağını


Güneş dürmüştü aydınlığını!!.

Zühre yıldızından başlayarak

yıldızlar serpiliyordu birer birer gözlere.

Çevreliyordu sahte gülüşler göz kırpmalar

sevgiyi kurtlara yem yapmak, kör kuyulara atmak için

ayrılık fısıldıyordu fıtrattan uzak kalbler...


O buradayım diyordu arada bir aynasından yansıyarak!..


Dondu birden güneş ay ve deniz

demir attı gemiler sessizliğin bilinmezliğine

suskunluğun çığlıklarına

martılar saklandı karanlıklara...

Yem atan çocuk yoktu

dönmüştü zifiri karanlık bastırmadan köyüne

kırıldı ince zayıf salkım söğüt dalından hayalleri

damdan düştüğü gibi soluğu kesildi

cehennem uğultuları duyuyordu içinde

yaşadığını bilmek istiyordu ses vererek kendine

çıkmıyordu sesi yitirmişti sözcükleri!..

anlatamadı hikayelerini ahraz ve sağırdı

emin olamadı yaşadığından.



Ölüyordu serçesi

kanatları kırık can çekişerek titrek ve ürkek

hayalinden gitmiyordu;

günden arda kalanlar

perde aralığından hayal meyal gördüğü saçlar

rüyalarında tutabildiği "ceplerinden çıkartmadığın eller"

uykusunda sardığı koklayıp sevdiği gülistanın azade gülü...


Duy sevgili!.. gözümün nuru ışığı

utandırılmayacak kirletilmeyeceksin

eksilmeyen bir sevgiyle özleneceksin

kıskanılacaksın kem gözlerden kirli düşüncelerden

renkleri alıp götürsen de kokunu getirecek rüzgar…



//...Sen umduğun cenneti bekliyorken arafta

Ben yalnızlığımı bağırdım kör kuyulara!!..

"Korktuğun kadar seviyorum seni!!."

Bil sevgili!..//


....21 Aralık 2012...