piyanistparçalıyor havan topları gökyüzünü öyle seviliyor ki savaş ikinci kez demleniyor askerin miğferinde notalar dünyası sersem tüm vuruşlar komada ölüyor pencere kenarları ekmeğe yetişmiyor cüzdanın ağırlığı dün plastikken kazanan kurşunlar şimdi demir perdelerle iniyor seslerin üzerine ağlıyor mezarında chopin postallarla irkiliyor Varşova tükenişin adıdır şimdi lehçede zaman rüyalar gizli -komşu kızında bırakılan izler gibi- kara borsaya düşmüş sevişmeler kar beyazı çarşaflar yerine saman kaplı yatak döşek perdeler dikerek gazete küpürlerinden bombaların gözlerinden kaçıyor annem oysa ki iki kaş arası ölüm bugün yarından habersiz ahşap bir mezar istiyorum eskitme kiraz Orfe’nin parmakları gibi tuşları siyah beyaz... lamour |