Ranatya ve Uykukırmızı yüzlünün saçı... bir piano sesi, japon sütunlar ahşap dönüşünden, nefesi çoğul zamanlar, küçük bir ürperti belki, mumlar söndürüyor görüyorum, kırmızı yüzlünün dudakları... sıra sıra ne çok mum onlar, ayak sesi, minik dokunuşlardan, üçüncü tekil kişiler, bordaya tebessüm içindi, böyle ardı arkası kesilmez, büsbütün avuçtu, parmaktı, dokunuştu onlar, kırmızı yüzlünün bakışı... büsbütün karanlıktı, bir kolye yansıyordu, öpüyordu boynundan geceyi. geceyi... üşümek resmen serbestti. selcan adalı 26.11.07 |
kutlarım seni
saygılar...