SEVİNCE
İstanbul-Temmuz 1976
hüznün vazgeçilmez acılarında yangınlara uğradı kaç zamandır kurağı yaşıyor gönül iklimim boşuna mesafelere isyanlarım boşuna Eyyüb-i sabrım zikrinden geçmiyor dilim kaç kere tembih ettim şu divane gönülü kaç kere tehtit ettim olmuyor ahh olmuyor yüz kere etse de tövbe gönülden sevince insan bin kere bozuyor uzadıkça uzadı sensizliğim büyüdükçe büyüdü hasretim zor acılar mekan tuttu yüreğime çık git demekle gitmiyor sevgi rahmet olup yağmadıkça toprağın suya hasreti bitmiyor pembe üstüne mavi satırlara yazdıklarını tekrar tekrar okudum motif motif, desen desen işlediğin muhabbetini ilaç edindim acılarıma harlanan alevinde aşkın, yeniden kanayan yaralarımı dağladım rahmetinin kevserinden içtim içtim çok şükür bir nebze kandım Ve................................... vuslatın o doyumsuz hazzıyla şafaklarca sevenler için ağladım |