Ne olur "günaydın" de bana...
Sabahları çalar saat öperek uyandırmıyor çünkü.
Zilini bile duyurmuyor kulaklarıma;
Kibarca...

Sensiz sabahlar,
İşkence!
Aslında tabuttur yatağım,
Geceleri buz tuttuğu sürece...
Ve kalkmak o tabuttan,
Dirilmek işte sabahları,
Bütün acılarla beraber
Bütün boşluklarla beraber
Eksiklerimle eksilmeden dirilmek,
Ne acı...
Kaldığım yerden devam ettirmek ayrılığı,
Deva aramaya bile yorgun olmak,
Bulduğunu hayal edemeyecek kadar yorgun olmak,
Bir nevi beyin ölümü...
Bir nevi bitkisel hayat,
Ama susuz,
Ama kuru...

Bedenim,
Sensizliğin bedelini çoktan ödedi!
Dokunmadığın yerler,
Yerlebir şimdi...
Yani her yerim,
Yani;
Hiç iyi değilim...

Yattığım yatak gibiyim işte,
Bir tarafım daima boş...
Bir tarafım sıcakken,
Bir tarafım soğuk...
Ve en çokta dağınık...
Bu şiir gibi...

Ahmet Kastancı