Metruk bir kilise çan sesine uyandırıldığında
İlk ışıklarıyla sabahın
Yanı başında kokuşmuş ve yarısı yenmiş fare leşine
Dört kez tıksırarak hırladı uyuz sokak köpeği
Ki
Gece kaptırdığı fare leşinin çocuk feryatlı biçare yasını
Çektiği dört zılgıt startlı
Çoktan başlatmıştı koşturmaya oysa
Hayli semirmiş evcil kedi

Ve
O ilk ışıklarında sabahın
Karanlığındaki ölüm hükümlülerinin zevk-i seyir infazına
-“İşkence ahesteliğinde yakılsınlar Çingene Zindanlarında”
Yakarışlarına eşlik tekbirlerle uğurlandı
Dört bodyguard meleği eşliğinde
Yüce Kibir…”


::


///Ölüm girdi aramıza… Ölüm!

Kaf dağının eteklerinde kaldı artık
Bir türlü aklından çıkartamadığın
Kudurmuş Hristos günahları!///


::


Haydi…
Tam da şu an ağlayalım
İlk ışıklarına sabahın
Salya sümük

Ve
Aydınlığımıza tıslayan ilk günaydınımızın çatal diline
Islaklıklarını mahremlerimizden almış dudaklarımızla
Açgözlü birer yas öpücüğü daha konduralım

Biliyorum…

Tüm gece savaşmışken gölgelerimiz
Sarma vaktidir yaralarını…

Cismim çarmıhının
Doğusu ve dahi batısına sımsıkı bağlanmışken
Maharetli ellerin
Ruhuma diz çöktüren haçında çıplak bedeninin
Bir bir çıkartma vaktidir günahları
Cennete isyan yatağımda…

Her sevişmemizde
Cehennem kızılına biraz daha bulanan gölgelerimizi
Yemyeşil eteklerinde Kafdağı’nın
En güzel tonlarına boyama vaktidir yeniden siyahın…

Bu yüzden kızıldır
Kuzey göç yollarının en günahkar kavimleriyle dahi
Koşulsuz yatağını paylaşan o yeşilliklerin toprağı
Ve
Kızılında çiftleşen kör solucanların kımıltılı siyahı
Tüm ayrılık yaslarına mahrem dokunuşlarıdır Kafdağı’nın!

::

Gözbebeklerimde deli gibi büyüyor
Ruhunun korkutan heybeti…

Yine de
Kaçınılmazımdır fakat
Çok sevdiğin yalnızlık duvarlarını ince işçilik boyuyorken
Tenine ihtirasımı
Bir aygırın korkutan giziyle
Ve
Gözlerindeki büyük korkuya zerre aldırmadan
Giderecek olmam

Tekrar tekrar!


-Cismimin gerçek kimliğini ele verdiği
O ilk koşumsuz taşkınında
Ne olur affet ruhumu
Yüce Kibir!

(Yıldıray Kızıltan)