DEMAN VE RONAHİŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Asimlesin diyorlar/ iki yana göre öteki/ iki yana göre yabancısın diyorlar!
Ama unutmayın konuşabiliyor ve anlayabiliyorum; en azında kuşlar gibi uçmayı hayal edebiliyorum! İnsanlar ölünce acaba hangi dille sorgulanacaktır?
DEMAN VE RONAHİ
“Zaman nedir? Geçmiş nerede bitecek?” Zamanla kumar mı oynadın Ronivan… Yaşadım sanıyorken… Debelenişinden Asla kendini yaşayamadın! Kandırıldın veya s/atıldın… Zamanı ‘anlamakla’ o kadar zaman harcadın ki Kendini yaşayamadın, Kutsamaya adanık ruhunla Ah, Ronivan; doğmak ile ölmek çizgisinde an Saniyesel devinimlerdir, anlayana… Keşkelerin, düşlerin hep yarımdı… Yarımdı yaşamışlığın ve rüyaların… Aşk elmasına inanlar da yalan! Kendisi gibi aşkın Biliyor musun Ronivan? En çok başkaları senden yaşadı Sen onlardan yaşamadın; yoktun! Gideceğin yerde yani öbür yakada Asker-polis var mı bilinmez Orada var mı kardeşin kardeşe düşmanlığı… Veya ötekilendirilip yok sayılması… Ah Ronivan… Onları sevdiğin kadar sevemediler seni Sevseydiler bu kadar uzak düşer miydin? Bildiğin lisanla değil ana lisanınla vurulmazdın Biliyorum, asimile olmayı sen seçmedin Zaman tutanaklarında öteki olmayı da… Yaşamak, sana beterden öte bir kederdi Kederden çok bir yalandı! Hayatlar, yaşanmışlıklar… Bin belasına hasretler; yanık, ağıtsal çileler Senin düştüğün kadar Onlar, Yani tepedekiler düş/mey-le yaşamadı ki! Ah Ronivan! Aşksızlığı, vefasızlığı hep sırtından! Gözlerinle gördün; vuruldun Düşsüzlük ve karanlıktan sıyrılamadın Tüm aşkların kırkikindiydi, acıların zehir zemberek… Kimi zaman töre avcıları Kimi zaman da yasa uygulayıcıları Önünde durdu; vurdu… Vurulduğunu anlamadan Belki “kaderimdir” diyerek bir ömrü geçiştirdin! Kırkdört yıl ve ölüme biraz daha yakın durarak… Ah Ronivan… Sevmeyi biliyordun Oysa sevmek azınlıktır! Sevmemek suç! Sevmemenin taraftarları çok iken Adı yokluktu bir bakıma insanın Kalabalık içinde yalnızlık gibi… Ah Ronivan… Hangi dili biliyor olarak gideceksin Ve hangi zamanın akıntısıyla sonsuzluğa… Dün yaşananlar gibi yarın da bir o kadar olacak mı? Sahi “yarın ne kadar sürer?”* Ronivan! Sana söylerim Bir yarın daha var mı bilmem Yaşamak-yaşamamak iki seçenek bırakırlarsa sana: “Ben bir tekrar hayatı yaşamak umuduyla ölmek isterim Dosto…” “Dosto” zamandır, andır ve D/eman’dır** Kaçacaktın bin fersah ötelere Dil kesiklerinden sonra Namussal hayat kesikleri yaşamamak için Kaldın… Bir başına bin belasına… Her kalkan gemide bir tek yerin yoktu Veya vardı da sen yoktun! Ah Ronivan… Ölmeden önce son bir isteğin var mı? Ben ‘zaman’ her zaman: “Ah, Dosto! Ne kimlik isterim ne de ekmek Sadece bir yaşamak daha… Ve kucaklaşan insanları görmek…” *Theo Angelopoulos **Deman: Zaman ***Ronahi: Aydınlık H.R. YAY / 2BİN12 _____________________________________ Asimlesin diyorlar/ iki yana göre öteki/ iki yana göre yabancısın diyorlar! Ama unutmayın konuşabiliyor ve anlayabiliyorum; en azında kuşlar gibi uçmayı hayal edebiliyorum! |
Zamanla kumar mı oynadın Ronivan…
Yaşadım sanıyorken…
Debelenişinden
Asla kendini yaşayamadın!
Kandırıldın veya s/atıldın…
acı kaybımız:ZAMAN
/Bu şiiri idrak edemeyecek kadar küçüğüm.../
Riyah tarafından 8/28/2014 4:51:44 PM zamanında düzenlenmiştir.