Desensiz Kalan Kilim
*******Bir piyes ki çoktan sahnelenmiş
*******Podyumda vermiş son nefesi *******İntikâl ettiği yer zulmet kafesi Mazmûnların meltemine bırakmıştım kendimi Letâfetin rıhletiyle yıkacaktım ihânet bendini Reyyân rızâlarım vardı reyimi almış Nazarın yüz çevirince rûhumu tereddüt çalmış Korkuyorum ! Örümceklendi aşkın merkezi... Boşluktan haykıran bir kasım gecesi Çöktü kâ’inâtımın koordinat sistemi Tüm doğrularım eksensiz şimdi Fırtınaya bile tutulmadan devrildi sal Yüreğimdeki mâsum hayâller al al Ellerim titriyor gözlerim görmüyor artık Baharın çehresindeki efsûn yetim Desensiz kaldı kırk yıllık kilim Issız köşelere sığındı âsûde beden Neyransı hâtıralar ne boy dinliyor ne en Katmerli çizgiler gerçekleri haykırıyor İhtiyârlık türküsünü söylüyor ezgiler Bir ölüm i’lânıyla sarsılacak dizgiler Dursun Tiftik |
enfes!!
kalemin kavi olsun daima ustam