Uyumaz düşünceler.
Gece olur,
uyur gözlerin de
asla uyumaz düşüncelerin.

Sessizlik, yağan yağmurun
cama vuran sesini duyabildiğin kadar değildir sadece.
Sanki yarıp kafatasını
uçup karışacak gibi olur karanlığa düşüncelerin.
Duvarları delip atacak kendini ıslak taşa, betona karanlık.
O da uyuyacak belki seninle.
Ama uyumayacak düşüncelerin.
Yanıltmasın gözlerin.
Belki düştesin,
belki yarını umud ediyorsun iki elin arasında başın,
uyumayacak düşüncelerin.
Her nefes alışında hissedeceksin
ve bir öfkeyle belki
asla durmayacak gece..

Uyumayacaksın belki.
Uyuyamayacaksın, anlarım..
Gelecek aklına çıkar yollar da
tutup kollarından sarsacak seni aklın.
Anlarım..
Çaresiz kaldığında bir zaman
koşarak kucaklamak isteyeceksin göz yaşlarını.
Bırak aksın..
Ama bir gece
ağlamayı bıraktığında gözlerin
ve kapanır olduğunda
yanıltmasın seni
asla uyumaz düşüncelerin.

Bitireceksin güzü.
Belki yılları devireceksin kim bilir.
Boğazından yanarak geçen bir günah gibi
yutacak düşüncelerin seni.
Her nefes alışında hissedeceksin
ve bir çılgınlıkla belki
vuracaksın kendini kim bilir.
Ama yanıltmasın ölüm seni.
Kurtuluş değil bedenine.
Asla durmayacak gece..

Anıl Müçeoğlu