imkansız gözlerinin med cezirlerine kapılacağım ilkin
ölüm olduğunu bile bile dünyadaki en tuzlu denizlerin
sonra, dudak aralığından geçme cesaretini bulacağım

dilinde hiçbir şiirin nefes alamayacağını anlayacağım ilkin

neticede sen ellerinle bir pencere çizeceksin göğüs kafesime
avuçlarındaki hayat çizgileri kısa kelebekler içeri üşüşecek

bana bir kent yanılgısı anımsattın
kod adı sevmek...

bizim göğümüz islidir çocukluğumuz puslu
hiçbir mandalla hiçbir aşk tutunamaz göğ(s)ümüze
lakin adamlar tutunur
işaret parmaklarıyla
kadınlar tutunur
baş parmaklarıyla
evler, caddeler, iş yerleri, iş olmayan yerler vesaire
serçe parmaklarıyla (ki taş atsan uçar serçeler)

bizim yüzümüz yer, yüzümüz toprak
senin aynalara fısıldadığın gök/yüzün
ve yüzümüze çarpan kapılardan arda kalan
böyle kan oturmuş iri bir hüzün
güvercinleri eski bir kutsal kitaptan alıntı sanırız hatta

en sevdiğimiz bilmece bıçak sırtı
ve katiyetle bıçak kemiğe dayalı

göğsümü yaracağım şiirlerle ilkin
kelebekler dışarı kaçışacak
pencerelerimi sımsıkı kapatacağım ilkin
sonra; sıyrılıp dilinden
dudak aralığından geçip kaçacağım
gözlerine bakmadan

gözlerine bakmadan çünkü
baktıkça yaşamaya meylediyorum

düşerken alkışlanırım ben en çok