Kalbin yetim hanesi...
gıdıkladım ruhumu
ıh bile demedi sanki başka dünyalarda gibi vurdumduymaz burnu kaf dağında tenezülsüzlüğe sitemkar hepsi var ben hariç varlığıma isyankar... bilmiyor muydu ki ? o bensiz ben onsuz olamazdım nefes alıp verdikçe sonrası kerim... gül taktım umutlara kulağında küpe lüleli saçlar esen yellerle kucaklaşıyor sarılıyor boynuna sanki duyar gibi duyar gibi sessizliğin içindekini yokluğa koşuyor varacak eninde sonunda terk ederek beni sahibinin kendisini geriye kalacak tek kalbin yetimhanesi... (Berlin,29.10.2012) Talat Özgen |