SEVMİŞTİMHalbuki ne çok sevmişti Şimdi zavallı bir göçebe kuşa dönen şu gönlüm... Çok değil Bir mucize istiyorum ilk defa. El açtım diz çöküp Yaradana Sözlerin gül gibi kapıma atıldığı Aşkın penceremde serenat yaptığı Bir gün diliyorum huzurda. Bazen öyle anlar vardır ki İçimizde cenk eder doğrularla yanlışlar. Mantık doğruların lügat’ını beynimize çakarken Duygular, savaşı kaybetmenin hezimetiyle Kan revan içinde serilir meydana. Çaresizlik zırhlar içinde sallar gürzü yüzümüze Öl der.. Haketmediğim bir ülkeyi fethe çıktım Gittiğim yollar yabancı Zirvesi karlarla kaplı Savunmasız beyaz bir güvercindim henüz çamur bulaşmayan Kirletmeyeceğini mi sandım o dağların. Küçüktüm...Hemde çok küçük... İlk kez çıktığım bu yollarda kayboldum Düştüm ağır lafların oklarını yeyince sırtımdan Gül goncalarına layık sevdam sürekli kan kaybetti Ağladım ...Kimse görmedi. Sürünerek bir taşın arkasına sindim Kapatıp gözlerimi sızımı durdurmaya çalıştım Yanımdan geçen bir kertenkele göz kırptı gülerek Kimbilir daha kaç sevdaya mezar olmuştu bu sığındığım taş Hafifçe gülümsedim uçuklayan dudağımla Kan kaybından ruhunu teslim etti aşkım... Ayvazım DENİZ |
derinden hissettirdi.Kaleminize sağlık,gönülden alkışlıyor
saygılar sunuyorum..