/...Ölülerle, dirilerin arasında pek çok fark yoktur
Çünkü her ikisi de çürümeye yazgılıdır.../

B. ERDOĞMUŞ -

*


I

Yemin olsun;
yolun
yağmurun
ve yaranın üstüne...
ben de bir katilim;
içimde her gece seni öldürmekten!..

II

Morarmış bir gecenin göğsünde, ektim seni ağrıyan yerlerime
bir intikamın tetiklerinde..
en mahzun ve en masum duruşuyla şairin
kuşanıp şiirleri bilenirim ve çıkar kınından yüreğim...

*

Her gece biri vurulur bu sokaklarda
kan bulaşır sözlerime kentlerin uğultusunda...
bilmem ki nereye gizlesem;
aşka aç; yaraya muhtaç
acıya mecbur ömrümü!
asarım bir gün kendimi de, kendi içime..

Nedir aradıkları insanların, enkazında hayatların?..
eski intiharlar, kendini yenileyen uçurumlarda...
ve kaybetmenin gölgesinde kazanmayı arayanlar
aşklar bozgun, anılar savruk, uçurum renginde günlerin
ki
ustasıyız acıyı çoğaltmanın ve acıda çoğalmanın...

III

Tenha ayna, kalabalık yüz
örselenmiş dağ; yağmalanmış kent
insanın kurak avuçlarında...

Sorma, bu gecelerden benden geriye ne kalır
yıllara direnememiş yüzümde ’orta çağ’ dan kalma bir hüzünden başka...

Ey, ’şiirle hayatın kanını durduran’ şair
nedir insanın ardında bıraktığı muamma?

IV

Boşluğa bakar gözler karanlığın resmi tarihinde
insanın sızlayan çaresizliğinde
içlenir, yitirdikçe kendini
ve toplar, bütün bir hayatın ’yıllara dağılmış parçalarında’..

Yemin olsun;
çığlığın,
açlığın ve yalnızlığın üstüne,
insan, her bıçakta sızlayan bir yara gibi
kapitalizmin kemirdiği!..


V

Neyi yazıyorum ben!
hayatın ortasında irileşen bir yalnızlığı üstlenmemiş,
kendimi hayattan esirgemiş,
bir şarkıya nota, bir şiire ünlem olamamışsam..

Neyi yazıyorum;
kimsesize kimse olamamışsam;
dünyanın soğuyan sessizliğinde, üşüyenin üzerini örtmemiş,
başka bir insan için kalbimi kanatmamışsam...

Neyi yazıyorum ki ben;
yenik bir kadının gözyaşlarına mendil olamamışsam..
yoksulluğun kendine asılan intiharında;
sessizliğe ses
eğriye doğru
boşluğa denge olamamışsam!

VI

Küflenir benim de yüzüm eskiyen fotoğraflarda
çünkü suçludur ellerim, belleğim suçludur
insanın kendiyle arasına açılan uçurumlarda.


Yemin olsun, çığlığın, açlığın ve yalnızlığın üstüne
herkesin kendi kendini törpülediği bir dünyada
ben de bir katilim; her gece kendimi öldürmekten!

- Birdal ERDOĞMUŞ -