Nefesinde Yanmakmış Özlem
Gidişinle günler geceye döndü
Baykuş olup dala konmakmış özlem Sevginle parlayan yıldızlar söndü Sesinle tutuşup yanmakmış özlem Yokluğun bir ateş bağrımda yanar Andıkça adını dudağım donar Açtığın yaralar durmadan kanar Acıya bal diye banmakmış özlem Uykular terk etti kapanmaz gözler Ne desen kâr etmez tükendi sözler Laf anlamaz gönlüm aşkını özler Her gece adını anmakmış özlem Rüzgâr gibi estin asla dinmedin İçimde yanansın bil ki sönmedin Elbet bir gün diye, gittin dönmedin Verilen sözlere kanmakmış özlem Sevgim öyle büyük şahittir dağlar Düşerim çöllere yüreğim ağlar Gülüşünü arar gül dolu bağlar Gökte güneşi sen sanmakmış özlem Hadi dön gel artık güneşi getir İstersen kalbime dikenler batır Bulut’um derim ki şu kini bitir Harlayıp yanarken sönmekmiş özlem |