Bir martı kanadında yaşıyordum
Bırakmıştım kendimi öylece rüzgarlarıma
Tutunabileceğim bir dal aramaktaydı gözlerim
Sensizliğimin boşluğunda yanıyordu ellerim
Kızıl renkli ufka bağlamıştım umutlarımı
Yüreğimde rüzgarlar esiyordu üşüyordum
Fırtınalar patlıyordu sessizliğimde
Martı kanadında okyanusları aşıyordum
Tüm düşlerim gerçek olmayacak biliyordum
Ardımda meleklerin kanat çırpışlarının sesleri vardı
Karanlıklarımdan arınıyordum

Gök çoktan ağarmıştı kan rengindeydi şafak
Suskunluğumun sesi karıştı özlemime
Yaşanmışlıklarımı ezbere çektim birer birer
Uykularımın en derinine sakladım
Tekrarlarca tekrarladım her heceyi
Düşlerim aşıyordu bedenimi
Canımı acıtıyordu yüreğime değen oklar
Hepsini çıkarıp göl sularına bıraktım
Göz kapaklarımı kapattım
Bıraktım kendimi
Uçsuz bucaksız uçurumlara attım
Şimdi bilmediğim bir yerdeyim
O yüzden bir kanat sesiyim…


Şükran Demirtaş