durmadan düşüyorum
kendi kulplarımdan sökülerek
kanımdan milyonlarca yaşama hakkı dökülerek
devriliyorum öte ucuma içime kapanan gözlerimden
kendi varoş filmime
figüran gözüyle seyirci kaldı düşlerim


şımarmadım hiç
hep çatıktı kaşlarım
kendimle ettiğim kavgalarda
en fazla bendim kabahatli, bilirim
her vedayı asılsız boğan bendim
kabuğundan utanan her kaplumbağa ben
yüzünü yastığa yapıştırıp çığlığını bileyen ben




sanarlar ki herkes gibi yaşar unuturum
yağmurda akıverir yüzümdeki hüzün
dedimya sanarlar sadece
yüz bulurlar gülümsemelerimden




hatırım, hatıralarım, hakkım;

terbiye edilir sabrım
kazıdıkça zalim, körükler demirden dağlarımı
ağlar oyuncak bebeklerim
ıslanır kağıttan kayıklarım
bükülür boynu pinokyo nun
asılı verir kaybettiklerim söylenmemiş türkülerime


terbiye edilir sabrım

kancada asılı kalır sabah
gece ellerimde yıldızları emzirir
aya baksam ay yırtılır acısından
suya baksam bir avazda yanar



sıcak yatağına girince ayaz sevdalar
benim düşlerim delinir gökgürültüsünde
eşiğimde ölüm solur
bir yerde evlat ağlasa
benim analığım taş basar küf tutan bağrına


birkaç soruluk hesabı kollarım hayli zamandır
sesimi unutan ruhum,çığlık edip sömürülür...

terbiye edilir sabrım

konuşmayalı kimselerle hayli zaman olmuş
Salıdan sonra Cuma gelse umrumda değil



sanarlar ki unuturum
ölüm soğununun ne demek olduğunu
bir sıçan çıkar her sabah küfesinden, hatırlatır
kemirerek alnımdaki kargaşık yazıyı
ufacık bir odada anlamadan geçiştirir deliliklerimi

kanlı dişlerine kıstırırda düşlerimi
ömrümün soruları prangalarda içini çeker


titrer ellerim,bulutlarda yağmur titrer
gece şahitsiz keser hayallerimi saç uçlarımdan



terbiye edilir sabrım


en çok kendime kızarım



en çok bana...






GG







...