Kıyametin çocuklarıBir bebek doğduğu an irkildi, çığlık attı ağladı Kulağına gelen patlama ve uğultularla Dünya kıyamda herkes birbirine bakıyor Dehşet bu kıyamet, işte bu alametti Ekmek parasını silahlara verdiler Para insanları birbirlerine oyuncak etti Ekmek derdi yerine silah derdine düştüler Sanki can boğazdan değil silahla kurtarılacaktı Dünyaya sığmayanlar başka dünya arar oldu Kim bilir bu kâinatta kaç dünya böyle kayboldu Günaha bulanan eller merhametten aciz Kanadı kırık bir kuş savaşın anlamsızlığını haykırıyordu Oysa sarmaşık ağaca dolanır yaşamak için Arılar gibi birbirine tutunup karıncalar gibi yaşanır Öyle bir dünya bırakıyoruz ki geriye cehenneme hacet yok Oysa o bebekler daha gülecek oynayacaktı Mustafa bertan |
çok güzel bir şiir okudum. gönül sesiniz susmasın kutlarım .saygılar. selamlar