Sonbaharyeni doğacak umutların tohumları düşüyordur belki toprağa nekahet midir yoksa ölümün son nefesimidir bu uyku koparır canı tenden bu ayrılık seremonisi bu boran sararan yaprakların son veda hutbesidir bu ağaçla belki de sessizliğe bürünmüş ölüm matemiyle solunmuş gibi dağlar mevsimlerin sonu gibidir bu sessizlik bu hüzün ne ilk nede ne de son olacak bu yalnızlık yeni bir dost eliyle açılacak kapılar belki de bir gün gelecek sararacak bütün yapraklar gökkuşağı çalacak yerden bütün renkleri hayat akıp gidecek su gibi ketum yeni bir umut yeşerecek o gün belki de verdiğini geri alacaktır toprak bir gün ne evvelidir bu döngü nede ebedi ayrılık zamanı gelince cürümün faili midir hazan mevsimlerin sonu olmayacak sonbahar |