hoşcakal bile demeden
eller gibi sessizce veda etmeden

ardında bıraktığın bir hiçmiş
hiçbir şey yaşanmamış gibi

düşman gibi gidişin beni kahreden
yakıştımı veda bile etmeden eller gibi ...

bir hoşcakalı çok gördün
karanlığın koynuna kayıp giden yıldız
gözümden süzülüp düşen yaşlar gibi

öylece sessiz sedasız çekip gittin
sanki her an geri gelecekmiş gibi...

nedensiz sebepsiz gitmiştin
gökyüzümden mavim çalınmıştı
ağaclardan yapraklar çiçeklerden renkler

gittinya tenimden canım
lime lime sökülüp alınmıştı ...

biz seni çok özledik
gökyüzünü kucaklayan bu mağrur dağ
eteklerinde gelinciklerle oynaşan seher yeli

her gelişinde içime sığmayan
o çocuksu sevinç gözlerimden yüzüme koşan

avuçlarımdaki eski sıcağın
dudaklarımda andıkca adını titreyen nefesim

özledik seni...

göksunun serin sularında yakamozlar
bahcede yediveren güller saksıda begonyalar
yastığıma sinmiş kokun soğuk duvarlarda saklı gölgen...

döneceksin diye
bir ümit vardı içimde bekledim

bekledik...

gecenin koynunda eriyen mum gibi
başım önümde boynu bükük bekledik
hep bekledik yol kenarıdaki taşlar gibi...

Hasan ODABAŞI