Hayatın anlamını arama, bırak.
Gülümse sadece..
Boşver, yıpransın benliğin,
Hatta, ego denen şu lanet parçan parçalara ayrılsın,
Sen, yinede; aldırma.

Güneşin doğuşunu, martıların vapurla ettiği dansı sorgula;
Silahların harcadığı kurşunları değil..
Mesela, bir papatyanın kaç yaprağı olduğunu merak et,
Savaşları değil!
Ve gülümse..
İzin ver, hayatındaki yeni açılacak olan bütün kapılara..

Sen uykunu bölme,
Önemseme ; geçsin zaman,
Hatta yaşlan.
Ama; umursama.
Ne kadar yaşayabildiğini düşün,
Ne kadar çizgiye sahipsen o kadar bilgesin sen,
Farkına var!
Ve gülümse,
Gülümsemek yakışır sana..

İnsanları kırmamak için uğraşmana gerek yok,
Onlar her şekilde kırılırlar çünkü,
Çünkü ikiyüzlüler, çünkü sahteler..
Sence;
Başkalarını önemseyerek yaşlanacak kadar uzun mu yaşam?
Dedim ya, önemseme!
Ne zaman kırılsan, geç karşılarına ve gülümse!

Keşke demek çok saçma, çıkar hayatından.
İyiki diyebilmeyi öğren!
Sen ne kadar acı çekersen çek, hep iyi birşey katar hayatına, unutma!

Çocukların masumiyetini geçir üzerine,
Ne aşkı tak kafana ne başka bir şeyi..
Hiç bir şey senden önemli değil çünkü.
Eğer, bir şeyi merak edeceksen,
Bu;
Görme engelli bir çocuğun nasıl rüya gördüğü olsun,
Bencillikten gerçekleri görmeyen insanların hayatı değil!

Ve gülümse..
Ne olursa olsun,
Gülümsemek;
Yakışır sana!

-ElifAğaç