Dört buzul çağından sonra
daha lezzetli olmalıydı hayat.
Tatlı siparişi verdiğin an gibi
keyifli olmalıydı insanlar.
Sayısız savaş
salgın hastalık
kuraklık
depremler
yangınlar
açlık ve doğal ölüme rağmen
fahişelerini yaşatmayı bildi toplum.
Şimdi odamdayım
yoo bir fahişe yok yanımda
sadece ben
ve fahişelere özenmiş
kadınların
döşemeye sinmiş kokusu
ve uzağa küçük pencerelere bakıyorum
ışıkla aydınlanmış odalara
dilin tadını almış kadınlara bakıyorum
ve ıslak sözcüklerin düştüğü bal tuzağına
dünyanın
güneşe döndüğü kamburundan
erguvan rengi gökyüzüne
bakıyorum.
Kuyruğu olsaydı yine ciddi görünür müydü insan?
Masada
üzeri peçete örtülü
bir bardak su görmek
huzur verir insana.
Şimdi o huzuru içiyorum
ayna insan yakalamak için
beklerken karanlık köşede.
Gecenin içine ilerleyen
seni seviyorum sözünden
ya da bir nefret sözcüğünden
ya da mermiden
koşarak kaçamazsın.
Doğru ya da yanlış hepsi hedefini bulur.
Kılçık gibi çekip alsam geceyi etimden.
Sıkıntıdan
yazıyor, çiziyor, seviyor, ayrılıyor,
düzüyor, içiyor,
yemek yiyor,
maça, sinemaya gidiyor,
alışveriş yapıyor, sıçıyor,
arabayı çalıştırıp bir tur atıyor,
tekrar düzüyor, tekrar içiyor,
terkediyor, terkediliyorsun,
sadece sıkıntıdan yapıyorsun bunları
ve yine de
“Hayat böyle, başka ne yapalım lan?” diyorsan
üç ana haber bülteni birden izle
tekrar konuşalım…