bir göcük gibi yarım kalan seferler
ahımı taşıyan bulutlarda can çekiştiler
gidenleri beklerken
uzun yolların her sonu ben oldum

ben oldum tabutuna dar her ceset
her kara göz ben

nöbetinde sevdalı şafakların
yaralı döndü kartallarım her seferinden

boğazımda çöreklendi o sırça sevda
en çok benim dağımda eridi garip karlar

en geç benim yaralarım iyileşti
el dudağında
fahişe bir gülücüğü uzatarak ardımsıra


gocunmadım kırık kirpiklerimden
alıştıkça nasırımı bile sevdim
ağzımdaki son sigara
vuruldukça kalleş kurşunlarla
ıslık saydım tenimi haşlayan cani rüzgarları



yaşamayı bile sevdim be



an geldi

kendi küfünden doğdu sazendeler
saldı ellerini uçuşan kuşlarla
yaralı bir sarmaşığı dudaklarından vurmak için
bir araya geldi namlusu paslı tüfekler




ben yine benle kaldım benliğimin kim vurdusunda
sessiz bir ölümü öptüm gözlerinden

fail bir haberle süslemek vardı ya manşeti
yaygara etmek istemedim


sessizce gittim
kaçak bindiğim yük treninden






GG


...