En iyi yazarlar
ölüyken,
okuyacak iyi bir şey
kaldı mı diye düşünüyorum
balkonda
sigaramı içerken,
komşumun balkonda
bıraktığı kahve fincanına
takılıyor gözüm,
gülümsüyor, “Sefa pezevengi…” diyorum içimden,
Okumam için
bazı yazar isimleri veriyor insancıklar,
önerdikleri isimler,
canlı kanlı ve damarlı,
ve nefes alıyor,
ancak yazıları nefes almıyor,
daha ilk cümlede
yitiriyor sizi,
Atilla İlhan’dan başka
o derinliğe kim inebildi tek sözcükte?
Cemal Süreya’dan iyi çimdikleyen
oldu mu sözü?
Can Yücel’in keskin mizahına yaklaşabildiler mi?
Ya Nazım?
Kıtalar arası köprü gibi güçlü dizmedi mi sözü?
İlhan Berk, resim yapıyor az önce yazdığı
şiirler üzerinde,
Ahmet Arif’ten iyi kim anlatır
tütünsüz kalmayı?
Bir garip Orhan Veli,
kimse düşmesin diye
doldurdu yürekteki boş çukurları,
ve daha niceleri…
Bunları düşünürken
ufukta, deniz üzerinde bir tekne beliriyor,
içinde bir Cevat Şakir,
güverteye sırtüstü uzanmış çeviri yapmakta,
ayaklarıyla dümeni tutuyor,
ve gülümseyip
dünyanın en güzel son sözünü söylüyor:
size
bana
hepimize
“Merhaba!”