Güneş ağlıyordu
Ben ona sevinçle bakarken
Kalbimle buluta seslendim
Gir güneşle dünya arasına
Görmesinler güneşin ağladığını
Yağmurlarını gönder doğaya
Bulutlar ağlıyor desin insanlar
Güneşin ağladığını görmesinler

Fısıldanırken ben kendimle
Kalbimin derinliklerinde coşkular vardı
Uzaklardan nefretin sesini duydum
El salladım ona, git buralardan
Artık güneşte ağlıyor bizimle
Ağlatmadığın ne kaldı gerilerde

Tutuklanmış sevgilere seslendim
Demir parmaklıklar arkasından
Çıkın ortaya, kırın zincirlerinizi
Artık ağlatanlar var güneşimizi

Zindanın diplerinden gürültüler
Yeri göğü sarsarak yükseldi
Bir ucunda ben, diğer ucunda sen
Kurtuluş ateşleri göğe yükseldi

Ateş ortasında bir fidan
Çiçek açtı gülümseyerek bana
Güneşe öpücükler gönderdi
Ağlamalısın ey güneş doyasıya
Gözyaşların artık gıdadır bana

Kalbim yerinden fırlayacaktı sanki
Bütün olanlara aklım kayıp gitti
Gözlerim ağlıyordu gözyaşı yok
Kuruyan topraklar inadına tok
Sır olup uçtular buharlaşarak
Sevgiyi, şefkati, paylaşımı unutarak

Çimenler sararmadan ölecekler miydi?
Sular buharlaştırılmadan bitecek miydi?

Bilmiyorum, güneşi ağlarken gördüm ben
Bulutlar sessizce ağlayışı seyrediyorlarken

Bir umut, boynu bükük geleceğe bakarken
Kalbimin bir köşesinde çiçekler açıyorken

07.05.2008 - İzmir