Vakit bayram arifesi
Aylardan ağustos
Saat gecenin üçü
Bir kadın kanser hastası
Bir adam hüzün ustası
Bir de tenekeyi deviren kedi
Benimle çıldıracak
Başka kimse yok sokaklarda

Gün olur gölgesi bile terkeder insanı şair...zamanın kopçası kopar bayram dinlemez içinde ne var ne yoksa döküverir işte böyle sokağın ortasına.sokak kedilerinin oyuncağı olur dökülen yaraların...olsun be şair o yaralarımız için omuzlamadık mı biz onca şiiri...yine dökülür..biz yine toplarız...

Her şeyden, her zamanki kadar habersiz
Kendine inanmaktan ötekine
Sağır olmuş çaresiz
Mışıl mışıl uyuyor Karşıyaka
Krizantemlere bakmayıp solduran
Sevdiğini tren garında unutan kız
Serçelere su veriyor şimdi rüyasında

herkes bilir şair şehirler uyur,çiçekler açar, çoçuklar büyür ama ayrılıkların mühürlediği yerlerde zaman hep tek başına büyür...serçeler ölür,mevsimler küser,çocuklar doğmaz. yinede ölü serçelere gökyüzü anlatır durur tren garında intihar eden kız...

Pencere pervazlarından kaçan
Acıklı ayrılık hikâyeleri
Gelip yapışıyor şarkılarıma
Dudağımda yırtık bir ıslık oluyor
Salkım söğüt, şiirce
Çamaşır ipine serilmiş
Utangaç çarşaflar gibi
Yalnızlığımı geceye gerince

Her yere, her sese bulaştımı aşk o zaman bela işte şair,geceden siyah ellerle arar durursun yolunu,döner bir şarkıya çarparsın, döner otübüs camında sana el sallayan bir resme.yollar eskiyor,zaman yaşlanıyorda yine ilk günki kadar taze kalıyor aşk dediğin...

Benim yanağımda ağlıyor İzmir
Benim göğsümde terliyor ağustos
Bende yoruluyor Kays’ın ayakları
Bilen bilir, bakan görür
Gözlerimde bir Leyla şaşırıyor
Leyla dedimse bizim Leyla
Ben bilirim sırrını ancak
Aynası yok kimsenin
Baktıkça kendine, uslanacak

herkesin masalını gömdüğü bir kenti var şair ve herkesin yüzünü sakladığı sırrı dökülmüş bir aynası…yusuf kuyusuna züleyha nın gölgesi düştüğünde başlamış güneşin aşka düşmanlığı…o günden beridir araya onca karanlığın girmesi…

İnadına güggülümsüyorum
Aklımı başımdan alıyor
Sol yanımda bir sancı
Kalp değil ağabeyler böbrek
Hani sol yan deyince romantik oluyor
Ayağımda kırık bir parmak
İnsanda ne delikanlılık bırakıyor
Ne sevecek yürek.

Acını sür acıma iyileşiriz demiş sol yanı sancıyan bir şair, kör ve sağır biri herkesden güzel sevebilir belkide hiç görmediği bir yüzü hiç duymadığı bir sesi...öyle ya acıları konuştu mu insanın dünya susarmış...

Kendine benzemeyen,
Kendisinden düşen
Bir adam eskisi
Bir çocuk gölgesi
Bir bisiklet hevesi
Müdür beyi soranlara söyleyin
İşte onun cürümü bu kadar deyin
Arabacılar sokağında bir ayak sesi

Sokakların, şarkıların,çocukların hepsinin dilinde aynı şiir çıldırmış gibi bağıra bağıra okuyorlar müdür beyi soranlara...beklemeyin diyorlar çocukların masallarını hibe etttikleri kendine gurbet adamı,uzakta aramayın acıyı nerde kırık bir kuş kanadı var orda kanayan bir şiir...


Geç geldim şiire şair bağışla ama geri dönemeyeceğim bir süre dinleneceğim şiirin kenarın...