Bir hikayesi olmalı sevmenin
İstanbul’u sevmek gibi Bella
Hiç bilmediğin sokakları
Mesela dudaklarının kenarından
Tarih taşmalı
Şiirlere bulaşmalı
Aşkı anlatan duaların
Bölüşecek lokman
Yaslanacak omzun
Ağlayacak gözün olmalı
Ağzında bir yaralı kuş gibi saklanmalı
Kelimelerin insan tarafı
Yoksa neye yarar yaşamak
Eski bir dostun selamında
Ebabil olmadıktan sonra

Eski dost dedim de bella
İnsanın en eski dostu kendisidir
Şarkılar bile yalan söyleyebilir
Aşı boyalı beyaz duvarda
Mavi pencereler nostalji değil
Akrepten korkunun estetiğidir
Tanımayacaktın git deseydim
Yüzüne düşmeyen aksimi
Sadece şiirden kaçmış
Bir yakamoz sanacaktın belki beni
Şimdi çözülmese de sevginin dili
Yazdıklarını hep silen bir aşık gibi
Yokluğun lezzetini tattın bir kere
Varlığın sevinci olmasın diyorsun
Bella sen artık açlığına
Şükretmeyi iyi biliyorsun

Gece teslim oldu bak gözlerimize
Perdelerin arasından
Sabahın serinliği sızıyor
İnip çıkan göğsünde bir sürü kuş
Kalbinin tıpırtısı sanki Bella
Terinde bebek kokusu
Teninde ebabil masumluğu
Ebrehe’yi yenen iman
Aşktır diyor musun?
Derin bir nefes al ve hisset geleni
Sor sen “O” musun?

Ah ! korkunun kör bekçisi
Ah ! gönlümün ürkek serçesi
Şairin son hikayesi
Artık bir Adresi olmalı bakışlarının
Görmeli sararan yaprağı
Ha düştü, ha düşecek diye
Bekleyen karıncayı
Anlamak ister misin?
O masalı bir daha okumalı
Eksik bir şey mi var diye
Tekrar sormalı
Ve ben söylemeliyim
Her y/andığım yerde
Bir İbrahim
Her andığım yerde adın olmalı

Gök/yüzünde bir kapı
Kapıda sen, kapıda ben
Ne açıp içeri alıyoruz
Ne de kapatıyoruz
Ha sen
Ha ben
Bende sen
Sende ben
Bella