Yalnız kişiydim,
Ve sen de yanlış kişiydin...
Bir Aşk’ı yüreğimin ıssız derinliklerine kadar koyup,
Bu yüzden de sende kaybolup,
Sevmemeliydim...
Keşke "O sana göre değil" dediklerinde,
"Ayrı dünyaların insanları" repliğine uyup,
Sevmekten vazgeçseydim...
Ama ben,
Vazgeçmeyi bile denemedim...

Seninle aşk yürüyemezdi evliliğe,
Ya da emekleyemezdi;
Doğumu hayal olan çocuklarımız gibi.
Daha fazla yaşatmadan,
Adına "biz" dediğimiz çoğul yalnızlığımızı,
İkimizden biri gitmeliydi,
Kısacası biz;
Bitmeliydik...
Ayrılıkta da bayanlara öncelik verilmeliydi,
Verdim...
Sen de gittin işte;
Ben kibarca kaldım...

Nasıl gittiğinin bir önemi yok,
Hayatımdan yaptığın bu beklenen çıkışın acısının da.
Elbette kanatacaktın içimi,
Elbette üzücektin son sözlerinle beni.
Biliyorum,
Gitmen gerekirken kal denilmezdi.
Dayanılmalıydı da;
Hayatın ayrılık diyerek omzumuza yüklediği bu ağırlığa,
Sustum...
Bir hayatı çıkartırken hayatımdan,
Daha çabuk yaşlandı ruhum...

Aşk bizi yaşlandırdı sevgilim, bittik!
Şimdi genç kalmak adına yapılabilecek ne varsa,
Geç kaldık...

Ahmet Kastancı