Aşk yalnızlık demekmiş, hayal acı ve hüzün;
Umuttur tutunacak en son dalı öksüzün.
Sen bir ömrün sırtına yüklemişsin kederi,
Ben yaralı bahtımı sevdayla avuturum.
Sen münzevi yalnızlık sanıyorsun kaderi,
Ben gönlümün bağında gülleri kuruturum.
Ben ki yokuşundayım senin vardığın düzün;
Henüz seni bulmadı benim tattığım hüzün…

Küflenmiş, yalnızlığın, yüreğinde visâli,
Taşır diyemem gönlüm, yüklendiğin vebâli…
Kah duaya açılır o nasırlı ellerin,
Kah bir günahı sarar titreyen parmakların…
Ansızın susar belki aşk haykıran dillerin
Ve bulanır ruhunda sevdalı ırmakların.
Değer de gözlerine bir kadının elleri,
Yıkılır yüreğinin uslanmaz hayalleri.

Bitsin yalnızlığımız; çektiğimiz kâr değil;
Ölüme eş bu azap, dert değil, efkâr değil...
Yürü karanlıkların çilekeş sevdalısı,
Ancak bu heves bizi götürecek yarına.
Bu arzu siler belki gönlümüzdeki pası,
Ve ereceğiz biz de Mecnun’un efkârına.
Yarasalar emseydi damarımda kanımı,
Belki dindirecekti bitmeyen isyanımı.

Matem ile büyür ya aşk bağında çiçekler,
Neden ağlar bilemez kundağında bebekler.
Ben ki hüzünlerimi gözyaşımla sularım,
Sen henüz intihara çok garip bakıyorsun.
Acı kokar neşeden geri kalan bir yanım;
Sen hasret vadisinde hep berrak akıyorsun.
Canlandıkça ruhumda korkunun bin bir hali,
Başlıyor gözlerimde acının ihtilali...

Şimdi varmak üzreyim hicranın mahşerine,
Ve yanmak istiyorum her an; senin yerine!


_______* Her Günden Bir Güne Mektup*