Kalbim kadar keskin değil gözlerim,
Çoğu şeyi kaçırıyor olabilirim.
Bir ağacın nasıl nefes aldığını göremem mesela,
Ya da sokakta üzerime yönelen bakışlardan bihaberim,
Çiftlerin mutluluğu nasıl yetişir,
Görmek zor şey vesselam.

Bir kediyi yolundan çevirip “Merhaba” diyemem,
Ya da bir serçeyi çekirdekle beslemişliğim hiç olmamıştır.
Bir dolunaya daldırmamışımdır gözlerimi,
Şubatlar sadece kıştır benim için.
Papatyalar ne söyler, bilemem,
Güneş hiç doğmamış gibidir,
Şarkılar kimseden bahsetmez,
Gülmek nasıl gözükür, bilmem.

Ekmeği bile seçemem gözlerimle,
Salıncakta sallanan çocukların mutluluğuna körüm,
Gözü gibi bakmak evladına,
Göz bebeklerime yabancıdır.

Hayat, büyüttüğümüz bir şey hali hazırda;
Biliyorum, çoğu şeyi saklıyor,
Ve biz de saklanıyoruz birbirimizin hayatına.

Belki de hayata beraber bakmalıyız,
Ne dersin?

| Emrah Nargöz | 18 Mayıs 2012 Cuma 22:30 |