Kaldım bir başıma yanlızlığımla
Boş odaların duvarları ağlıyor
Koynumda ölümün soğuk yüzü
Azraille savaş veriyorum Anne

Ne sığınabileceğim bir yuvam
Nede derdimi anlatabileceğim
Gerçek bir dostum kaldı Anne
Gözlerim heryerde seni arıyor

Geceleri üşüdüğümde ısıtmanı
Uykumda sayıkladığım anlarda
Bir melek gibi sıkı sıkı sarmanı
Kokunda uyumayı çok özledim

Biliyormusun Anne sen yokken
Kalu kanadı kırılmış bir öksüze
Yuvası yıkılmış kuşlara döndüm
Senin kızmalarını özledim Anne

Biliyorum ne yapsam artık boş
Ölüme gidenin geriye döndüğü
Nerede görülmüş ki bu alemde
Bir gerçeği geçte olsa anladım

Artık yaptığım bütün feryatlar
Ettiğim bütün figanlar boşmuş
Dönmeyeceğini bildiğim halde
Seni beklemek güzel şey Anne

Seni kaybettiğim günden beri
İçimde yanan yangınlarım var
Bu yangınlar öyle bir yangın ki
Cehennemi bile söndürür Anne.

Ufuk GÜNEY