Gün 2 Temmuz, gerici kıyam
Şeriat çığlıkları vermedi aman
Her sene yeniden deşilir yaram
Ah edip ağlamaya gözüm kalmadı…

Alevler yükseldi, utandı güneş
Kül olup kavruldu baba, evlat, eş
On dokuz yıl oldu sönmedi ateş
Yanan ocaklarda közüm kalmadı…

Sivas’ın üstünde bir acı duman
Yobazın sarıldığı ahret, din, iman
İnsanlık suçuna işler mi zaman?
Başka söylemeye sözüm kalmadı.…

Öğleden sonraydı, akşamdan erken
Ak güvercinler gibi Koray, Menekşe, Özlem
Attılar ateşe semah dönerken
Ana koklamaya kuzum kalmadı…

Üç ulu çınar Metin, Asım, Nesimi Çimen
Duyuldu haberi dört yana hemen
Ne olur bana öldüler demen
Teline dokunmaya sazım kalmadı…

Hepsinin özlemle adların saysam
Muhlis’den başlayıp, Hasret’e varsam
Yasemin, Sehergül, Gülsün’ü ansam
Alıp ta dermeye gülüm kalmadı…

Behçet, Uğur, Asaf, Asuman,
Sağır olmuş Ankara, tınmaz el- aman
İnsandan sayılır mı sizleri yakan?
Artık dayanmaya özüm kalmadı…

Muhibe, Edibe, Gülender, Nurcan
Cemreden, bahardan nasıl tat alam?
Sizi unutturan her nefes haram
Mevsimler tükendi, yazım kalmadı…

Kıydılar şiire, türküye düşman
Ne hesap soruldu, ne biri pişman
İnsanlık adına dururken zaman
Geçtim ilkbahardan, güzüm kalmadı…

Can dayanmaz Madımak’ın ateşine külüne
Kurban olam oğuluna, geline
Ben öleydim hepinizin yerine
Şu yalan dünyaya nazım kalmadı…

Sitem edip, yücelerden bakar Pir Sultan
Dargın mı, küskün mü, tam otuz üç can
Davam zaman aşımında kapanmaz yaram
Daha yaşamaya yüzüm kalmadı…

Münevver Özgenç