SABAHA SEN KALDIN...Cılız bir ölüm rüzgarı vuruyor tenimize Kağıtlara adıyorum gülüşleri, ketum ve aziz. Gözlerinden kana kana doyuracağım, göz bebeklerimdeki çocukları. Hava annemin koparılmış sızısı, güzelim,mağbedim, herşeyim.efşanım. Dualardaki öksüz başkaldırılarımızı uyandırmak düşüyor acizliğimize... Ihlamur kokusundaki lakayit çarpıtmalar aksediyor, usulca. Tar-u mar kıyımlarımızı geceye bırakıyoruz şimdi. Sabaha sen kaldın. Gudubet bir kahpenin gece bekçiliği ömrümüzden düşülüyor. Aciz ve azimkar hileleri ile. Gece karanlık vefasını zimmetledi. ömrümden sen koptun. Düşüncelerimde istilalar gerçekleşiyor. Yitik bir beden ve yokluktaki sen... VEYSEL DURMAZ. |