vakit
hiç bitmicek takvimin
pembe tozdan yalanı mevsimler ne ara hasret diye yazıldı gelişin ölüm diye adlandı yürüdükçe dökülür yaş sanağı yakmak için yanar ufkun karanlığı kara mürekkebin umut pınarı döküldükçe gönlüm ufalandı suretimin ince çizikli yollarında hasretinin yolculuğu adımladıkça artar vurgunu gözlerimden öper sensizliğin uykusu |