UNUT'a'MAM KADIN..!!
UNUT’a’MAM KADIN..!!
Sac tokan’la duvar’a astıgın damatlığım duruyor başucumda.. Nerdesin kadın yakışmadı bu erken el/veda Aşk’sız bir şiveyle kac küfür eskittim aynalarda Artık eskisi gibi ütülü giymiyorum gömlegımı Cayı sekersız can bardak’tan ıcıyorum sen nıyetıne Can cıkıyor huy cıkmıyor kızma bana kadın..! Unutkandım huysuzdum arasıra cekılmez bırıydım Ne cok kızardın yataga corabla gırdıgım zaman Yüzünü buruşturur gözlerını kısardın da kyamazdım Farkındayım şimdi yoksun Kızgınlıgım kendıme kadın anlıyormusun Nefes alamıyorum kadın..! Dudak izlerini kapı önünde bırakıp gittin Arkanda sürğün kem ğözlü kara suratlı bir adam Y/arsız yurtsuz boynunda yağlı bir urgan İzbe bir köy evi’de ölümü bekleyen Sırtında bir kamyon yükü vicdan Elinde el işlemesi göz nuru bir intihar mektubu.. Dur/durma kadın...! Bu gece sana gelecegım tüm yarımkalışlara rağmen. Hani ilahi ğüc engel olacak bu yolculuğa Sana kavuşmama. Hisset kadın şimdi beni hisset. Her gece bana ettigin o duayla kulaklarımda. Melekler sol yanıma durdu En uzun yolculuguma eşlık etmek ıcın. Bekle kapatıyorum gözlerimi kavuşmam yakındır kadın.. Ben kendimi coktan unuttum. Sen(de) Unut/ma beni kadın..(!) Ibrahim Yılmaz (kırık/k’alem) |