ne kadar karanlık
iki sevişme arası bu teneffüs zamanları

şizofren bir gül
kontrolsüz bir şekilde kırmızılaşıyor

piskopat bir şehir
hızla yaprak döküyor

kalbimizden kalbimize şehvet göçü durdu
otuz bir kupon biriktiren herkese derin bir sığınak

bu şiirde yalnızca
yalnızlığın ve
yalnızların borusu öter

sevgilim, beynim gurulduyor
doyur akılsızlığımı
ortaya karışık bir şiir yap
biraz da ağla
şefik vücudunla

çırak bu öykünün en son cümlesi
nasihat veren bir yağmurun ıslaklığı
ile başlamalı bir sonraki
tarlanın ekimi

lüzumsuz cümleler mezarlığında gömülü
sana karşı bağışıklık sistemim

sanal dudak-sanal göğüsler
sanal öpüşmeler
kırsal bir iç çekişten öte gidemiyor
sınırımdaki yabanıl rüyalar

ne kadar karanlık
eciş bücüş bir korunak, M harfinden sonra

deprem sonrası trajik bir sükunet
toplayalım enkaz altındaki hislerimizi...

hans christian andersen’den af dileyerek :
en son masalım da böyle bitti işte :
"bay eciş ve bayan bücüş piknikte..."



Oktay Coşar