Dünya mı lnsanın omuzlarında, insanlar mı dünyanınBoyunları eğri günler, yağmursuzluğa esir aylar geçiyor dünyanın üzerinden güneşin ışığı takatsiz ışıtmaya günleri mevsimler yıpranmış kâinat şaşkın takılıp kalmış sarkacı çorak iklimde sağır ve ahraz olmuş hayat dediğin omuzlarında dünya ağır bir yük insanın! Şehirler dikilmiş yeryüzünden, gökyüzüne ne yana dönsen beton bir duvar duvarlar arasında ölü hatıraları içinde büyümüş mezar bekçileri gibi solgun yüzler ve yüzleri olmayan insanlar! Karanlık caddelerde yürüyor bedensiz elbiseler Şehrin omuzlarında beton bloklar Yitirmiş kimliğini köyler, kasabalar pencerelerden gülümseyen camgüzeli, sardunya yedi veren güller kederli eskisi gibi rayihalar saçmıyor kapı önü güzeli hanım elleri talan edilmiş bağları bahçeleri köyün omuzlarında yas çiçekleri Aynı gök kubbe altında köyler, kasabalar, şehirler ve birbiriyle kılıç kalkan ters köşeli düşünceler her yan çıkmaz sokak... Mevsimler yorgun, şaşkın kâinat oysa kesilen sevginin bilekleri oysa sermayesiz, oysa harcandıkça çoğalan yani anlayacağın dünya değil, dünyanın omuzlarında kan kaybeden ağır bir yük... İnsan A.İlayda Beydemir |
usta kalemini kutluyorum saygılar
sunuyorum..