BİR GÜN ANLARSINTakılır kalırsın, gecenin karanlığına Günlerce kapanır odana, ağlarsın, Yıllarca hiç bitmeyen yalnızlığına, Kimsesiz ve çaresizliğine, yanarsın. Ne zaman düşünsen hatıraları, Rahatlarsın sevinçten uçarcasına. Özlemle anarsın, sonsuz sevdaları. İçten derin bir nefes almışçasına, Etrafına bakar, bir şeyler ararsın Sevda ne imiş bir gün anlarsın. Anlarsın, birgün her şeyin boş olduğunu Bir çığlık olur, etrafta yankılanırsın. Ve Çiçeklerin birer birer solduğunu Maziden hatıralarla haber alırsın Hicranla bakarken eski yıllara Bitmez bir türlü kırılmışlığın Vurursun başını taş duvarlara Acıtır yalnız, çaresiz kalmışlığın. Sevdanın günlerce hayalini kurarsın Dertten artar saçlarındaki beyazlık Takatin kesilir, yine yalnız kalırsın. Ve hicranla inletir bu kararsızlık Bakarken sevgilinin gülen yüzüne Ama çaresiz, ama yorgun, ama bitkin Uzanır ellerin sevinçle gökyüzüne izlersin ufuktaki güneşi keskin keskin. Bir gül gibi sararıp solarsın, Sevda ne imiş bir gün anlarsın... Katlanırken ayrılık ve aşk acısına, Duyarsın içten içe. acısını aşkın Karanlığın ortasında kalmışçasına. Bakarsın karanlığa şaşkın şaşkın, Akıp giderken hüzünlü geceler, Hissedersin yüreğinde ki sızıyı, Dudakların sürekli O’nu heceler. Ve siler atarsın alnındaki yazgıyı. Sonra etrafına bakar ve ağlarsın Sevda ne imiş bir gün anlarsın. andelip |