SAVAŞIMIZ BİZİMLE
Güneş toprağımıza meyvasını düşürdü
Buğday benizlim, Küçük Asya’m çeltiğini verdi İçtik terimizi Sakız rakısıyla Varlığımız haklıdır bizim Toprağımızda zeybekler topuklarıyla Can verirdi Bozdağ’ın taşına, yamacına Serin gecelerde döşeğimiz hayıt kokardı -Mavi çiçekleri oğul verenden- Denizimiz haykırışı belletti bize Usluluğa ve alışkanlığa karşı. Uygardık barış için Yabandık kendimizde. Ölümler üzerinde özgürlük çiçek açarsa Acımam buz gibidir, ürpertir beni Biz yine döneriz doğaya. Suyumuz ve aşımız insandan gelir, Yatağımıza kara çamur sıvanır, Uykumuz ağır basar, toprağımız diken verir. İnsanı insanla kurtarmıştık Buğday benizlim, Savaşımız kendimizledir. |