İÇERDE BÜYÜMEK
Pas kokulu bir çiçektir gökyüzü
Sabahları açmalara utanan Daracık pencerede Zaman geceleri içimde Su yürüyen hüzündür Salınır saçlarında anamın Kaskatı bir ağaç taş döşemede Güneş ne zamandır bir bıçak Keser duvarı Gölgemi uzatır karşı dağlara Uçmasını bilmeyen kuşlara benzer Ayak izlerim yanar toprakta Ben burada doğmuşum İçerde bütün analar benim “ziyaret günleri” nden kalmış yoksul bir şeftali gibiyim ya siz dışardakiler daha mı geniş soluğunuz kardeşlerim |