Sonu
Çagrilarim seslendi ufuk ufuk
Iç boşlugumu doldurmak arzusuna. Zaman boyunca agladi sonsuzluk, Kisirlaşti aşklar Ve düşünce içindeki öksüz mana. Varligin tadina doyamadik Bir iç sizisi uzayan günler: Düş... Mutluluk borcunu bir türlü ödeyemedik. Mekan çerçevesinde tutsak, yaşanti ölmüş. Kanat sesine hasret, bir bahçenin içinde Kirilmaz diye inandigimiz putlara taptik. Seneleri yokluga kuledip Kara bahtin peşinde Topladigimiz (başimizi yaran) taşlarla Kendimize yalnizca bir mezar yaptik. |