Aglayan Melal
Bulutlar yeryüzüne melalim dökerken
Bütün hicranlariniz kalbe döktüm, sakladim. Akşamlarin hüznünü durgun sular emerken Bir yetim sonbaharin sinesinde agladim. Bir tanidik çehre yok yurdumun garibiyim; Ne baharlar dost bana, ne teselli elverir. Gündüzlere yabanci, gecenin sahibiyim; Benim öksüz yaşamim melal içinde erir. Gülerken agliyorum, öz yurdumda yalnizim, Uyuturum koynumda geceyi yavrum gibi. Bana da ninni söyler dinmeyen engin sizim Budur öksüz ruhumun mutluluktan nasibi. Eşini kaybeden kuş dönerken yuvasina Koyarim istirabin dizlerine başimi. Bürünür garip gönlüm tükenmeyen yasina, Uyurum dinleyerek ben de aglayişimi. |